Cóż to za radość dla umęczonego recenzenta, dostać do rąk grę, o której złego słowa napisać się nie godzi. Żadna to tajemnica, iż w uniwersum gier komputerowych gwiazdy świecące własnym blaskiem rzadszym są znaleziskiem niż rodzynki w cieście cioci Sknerci. Reszta zaś to babka-papka mocno piaskowa, która długo jeszcze nie pozwoli grom komputerowym dostać na wyłączność własnej muzy. Szczególnie kiepsko rzecz się ma z grami dla najmłodszych, gdyż ich twórcy wierzą (poniekąd w zgodzie z prawdą, choć nie wiem, jak tam się ma zgoda z ich sumieniem), że dzieci stanowią odbiorcę mało wymagającego. Odbiorcę, który nie pozna się na chłamie, jeśli tylko ten chłam kolorowo się przyozdobi. Efektem takiego traktowania dzieciaków są rozbite tankowce, dziura ozonowa i wojna w Iraku. :-) A poważniej: czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Dziecko wychowane na „Doomie”, Supermanie i hamburgerach traci, bo stracić musi, gro wrażliwości na piękno. O przyspieszonym wymieraniu szarych komórek już nie wspominając. Dlatego cieszcie się bracia i siostry, bo są jeszcze na tej planecie ludzie, którzy kierując się koniecznością zarobienia na chleb, nie mają jednocześnie głęboko wsadzonej potrzeby tworzenia rzeczy dobrych. A widomym na to dowodem jest gra o tytule tak banalnym, że aż odpychającym: „Klaps – przygody w zaczarowanym świecie filmu”. Najprościej rzecz ujmując, „Klaps” jest grą przygodową dla dzieci. Grą bardzo uniwersalną, wiele potrafiącą nauczyć, a przy tym dostarczyć dużo dobrej zabawy. Na pudełku widnieje ograniczenie wiekowe – od lat 6-ciu – lecz nie widzę powodu po temu, by i młodsze pociechy z towarzyszeniem mamy lub taty nie mogły za pomocą tej gry oswoić się nieco zarówno z komputerem jak i z rozrywką elektroniczną. Rozrywką prostą a mimo to na tyle interesującą, iż sam z przyjemnością grę przeszedłem od początku do końca, a nagroda, która na mnie czekała przeszła moje oczekiwania. Miałem niekłamaną satysfakcję z powodu ukończenia gry przeznaczonej, było nie było, dla odbiorcy pięciokrotnie ode mnie młodszego. Dość owijania w bawełnę, czas przejść do rzeczy... Oto do młodego człowieka imieniem Billy, rysownika pracującego w studio filmów animowanych, przychodzi wieczorem producent i wymusza na nim natychmiastowe ukończenie filmu, nad którym pracuje. Billy jednak zamiast zaparzyć sobie litr kawy i natychmiast zabrać się do roboty, przypomina sobie, jak bardzo jest zmęczony i zasypia nad deską. W tym miejscu do akcji wkracza gracz, a do pomocy stają mu dwa wierne i, co oko cieszy, profesjonalnie animowane stworki: zielony Gordi i żółta rękawiczka. Zadaniem tej drugiej będzie ułatwienie graczowi poruszania się po opustoszałym nocą studio filmowym, pierwszy zaś służyć będzie pomocą (jak najbardziej kontekstową i rzetelną) w dowolnie wybranym momencie. Studio filmowe składa się z sześciu pomieszczeń: pokoju animatorów, garderoby, właściwego studio, korytarza, studio nagrań dźwięku i pokoju reżysera. Ten ostatni pozostaje zamknięty przez ponad połowę gry i tym samym stanowi tajemnicę dobrze motywującą do dalszej zabawy. Całość została zaprojektowana i wyrenderowana z nie lada dbałością o szczegóły – nie stanowi może dzieła sztuki, ale na pewno kawałek porządnej roboty. Poszczególne lokacje, pomiędzy którymi gracz się przemieszcza, są w większości statyczne, lecz mimo to nie powstaje wrażenie sztucznego bezruchu – jest noc, w studio nikogo nie ma i jak najbardziej naturalne jest to, że porusza się jedynie wahadło zegara ściennego. Przemieszczanie się pomiędzy lokacjami zaś rozwiązane zostało klasycznym sposobem, pamiętającym czasy pierwszych CD-ROM’ów – za pomocą wyrenderowanych filmowych przejść. Faktem jest, że rzeczywiste usytuowanie poniekąd sąsiadujących ze sobą lokacji nie zawsze jest oczywiste i pojawić się mogą trudności z dotarciem do miejsca, które gracz nawet widzi. Na szczęście, przy drugim, najdalej trzecim spacerze po pomieszczeniach studio dostępne ścieżki stają się już jasne i problem znika. Poza tym żółta rękawiczka dobrze się sprawuje w roli przewodniczki i większość wątpliwości względem poruszania się rozwiać może omiecenie nią ekranu.